کد مطلب:295041 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:242
نامگذاری حضرت یحیی در قرآن
حضرت زكریا در آن هنگام كه از نداشتن فرزند، سخت ناراحت و غمناك بود، به درگاه خدا روی آورد.
«اذ نادی ربه نداء خفیا، آنگاه در خلوتگاه و آنجا كه صدایش را دیگری نمی شنید، پروردگارش را خواند».
«قال رب انی وهن العظم منی، گفت: پروردگارا! استخوانهای من كه ستون پیكر من و محكم ترین اعضای تن من است سستی گرفته».
«و اشتعل الراس شیبا، و شعله های پیری، تمام موهای سر مرا فرا گرفته است».
سپس می افزاید: «و لم اكن بدعائك رب شقیا، پروردگارا! من هرگز در دعاهائی كه كرده ام از درگاه تو محروم بازنگشته ام»
سپس حاجات خود را چنین شرح می دهد: «و انی خفت الموالی من ورائی و كانت امراتی عاقرا فهب لی من لدنك ولیا، پروردگارا! من از بستگان بعد از خودم بیمناكم و همسرم نازاست، از نزد خودت ولی و جانشینی به من ببخش»
«یرثنی و یرث من آل یعقوب و اجعله رب رضیا، جانشینی كه از من ارث ببرد و همچنین وارث آل یعقوب باشد، پروردگارا! این جانشین مرا مورد رضایت خود قرار ده».
خداوند، دعای او را مستحاب می نماید و می فرماید: «یا زكریا! انا نبشرك بغلام اسمه یحیی لم نجعل له من قبل سمیا، [1] . ای زكریا! ما به تو بشارت فرزنددار شدن می دهیم. اسم این فرزند را «یحیی» گذارده ایم و این نام را برای هیچ كس قبل از او، انتخاب نكرده ایم». [2] .
در جمله اخیر آیه ی كریمه آمده: «لم نجعل له من قبل سمیا» این سخن نشانگر یك سنت اصیل الهی است كه خداوند نام اولیائش را خود انتخاب می كند، زیرا می فرماید: «برای این مولود اسمی را انتخاب نموده ام كه برای هیچ یك از اولیای قبل از او انتخاب نكرده ام».
بنابراین، نامگذاری در پیشگاه خداوند بسیار پر اهمیت است كه این منصب را به خود اختصاص داده و اولیای خویش را، خود نامگذاری می نماید.
[1] مريم، آيه ي 3 - 7.
[2] برگرفته از تفسير نمونه، ج 13، ص 6 - 17.